W dniu 9 sierpnia 2014 roku we współpracy ze specjalistami z Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie, Urzędem Wojewódzkim w Szczecinie oraz Radą Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, przeprowadziliśmy ekshumację bezimiennych mogił na cmentarzu w miejscowości Osiek Drawski. Według miejscowej legendy w mogiłach tych mieli spoczywać żołnierze Wojska Polskiego polegli w walkach w 1945 roku. W wyniku prac udało się odnaleźć szczątki 15 poległych, a odnalezione przedmioty kultury materialnej jednoznacznie wskazują na szczątki żołnierzy Wojska Polskiego. Ujawnione obrażenia wskazują na śmierć podczas walk. Polegli pochowani zostali w bratnich mogiłach z zachowaniem szacunku. Na miejscu przeprowadzono badania antropologiczne i pobrano materiał do badań DNA. Na podstawie raportów 1. Armii Wojska Polskiego zachowanych w Centralnym Archiwum Wojskowym w Warszawie ustalono listę poległych w rejonie Osieka Drawskiego. W tej chwili poszukiwani są krewni typowanych żołnierzy, a w przypadku ich odnalezienia będzie można przeprowadzić badania identyfikacyjne celem ustalenia tożsamości. ////// Rys historyczny. W czasie walk na wale pomorskim 1 Armia WP otrzymała rozkaz nacierać na zachód w kierunku Wałcz-Mirosławiec. Z marszu udało się Polakom przerwać obronę niemiecką na północ od Wałcza. W rejonie Nadarzyc oddziałom polskim, pomimo ogromnych strat nie udało się złamać oporu nowo wprowadzonej do walki Dywizji Piechoty “Baerwalde”. Już 9 lutego Polacy wyszli na przedpola Mirosławca i z marszu uderzyli na miasto. 10 lutego 1945 nawiązano walki w samym mieście, a wieczorem niemiecki garnizon wycofał się na północny zachód. Zachęcone sukcesem pod Mirosławcem dowództwo wydało rozkaz przejścia do pościgu. Trzynastego lutego oddziały 1 AWP ponownie natarły na nieprzyjaciela lecz utknęły przed broniącą silnie swych pozycji w rejonie Wierzchowa, Żabina i Borujska 5 Dywizją Strzelecką (zluzowaną 22 lutego 1945 przez ściągniętą z Finlandii 163 Dywizję Piechoty). Front ustabilizował się do 28 lutego 1945 roku. Pierwszego marca 1945 prawe skrzydło 1 Frontu Białoruskiego przystąpiło do drugiej fazy natarcia w ramach operacji wschodniopomorskiej. Trzecia Armia Uderzeniowa przełamała na wschód od Recza front niemiecki kierując się na północ ku Bałtykowi. 1 Armia WP natrafiła od początku na dobrze zorganizowany opór niemieckiej 163 DP oraz improwizowanej 402 DP. Do wieczora 1 marca Polacy wdarli się w rejon Borujska i Żabina. Drugiego marca 1945 do walki wprowadzono z odwodu 4. Dywizję Piechoty. Wierzchowo i Żabin znalazły się w rękach Polaków. Kiedy 3 marca 1945 roku udało się zmusić do odwrotu niemiecką 163 Dywizję Piechoty, 1 Armia Wojska Polskiego przeszła do pościgu na kierunku Złocieńca i Drawska Pomorskiego.Na południe od Osieka Drawskiego działały straże tylne wycofującej się niemieckiej 163 Dywizji Piechoty. Trzeciego marca 1945 wywiązały się walki z nacierającymi od południa oddziałami 6 pułku piechoty ze składu 2 Dywizji Piechoty wspartego działami samobieżnymi 13 pułku artylerii samobieżnej. W walkach tych 6 pułk piechoty stracił kilkunastu zabitych, których pochowano w rejonie wsi Osiek Drawski oraz w samej miejscowości. Prawdopodobnie krótko po walkach ciała poległych żołnierzy WP zebrano z kilku miejsc w okolicy i pogrzebano na miejscowym cmentarzu obok już tam pochowanych. Świadczy o tym układ odkrytej mogiły zbiorowej, która “dzieli się” na 3 mogiły bratnie i jedną pojedynczą.