BITWA O KOŁOBRZEG

01 marca 1945 roku wojska radzieckie przystąpiły do ofensywy na Pomorzu Zachodnim. Jej głównym celem było rozcięcie sił niemieckiej Grupy Armii "Weichsel" w pobliżu styku 3 Armii Pancernej i 2 Armii, wyjście nad Bałtyk w rejonie Kołobrzegu i następnie pobicie obu zgrupowań oddzielnie.
        Już 03 marca 1945 roku oddział wydzielony radzieckiego 11 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego pojawił się pod Kołobrzegiem po trzydniowym rajdzie przez Ińsko, Łobez i Świdwin. Następnego dnia Rosjanie dotarli do Bałtyku na wschód od Kołobrzegu, izolując tym samym oba zgrupowania niemieckie od siebie.
        04 marca 1945 rano do ataku na miasto, bez niezbędnego rozpoznania i wsparcia, ruszyły czołgi 45 Gwardyjskiej Brygady Pancernej. Natarcie nie powiodło się a kilka wozów zostało zniszczonych i uszkodzonych. Kolejny atak wyznaczono na 05 marca 1945, ale nocą radziecka czujka została zaskoczona przez przedzierające się do miasta grupki z Dywizji Pancernej "Holstein" tracąc 5 czołgów T-34.
        Tymczasem w Kołobrzegu trwały gorączkowe prace przy improwizacji jakiejkolwiek obrony. Dowodzący "twierdzą" Oberst Fritz Fullriede miał do dyspozycji dość liczne, ale słabo uzbrojone i wyszkolone oddziały garnizonowe i alarmowe.
        07 marca 1945 pod miasto podeszła radziecka 272 Dywizja Strzelecka ze składu 19 Armii zajmując Budzistowo.Tego też dnia pod Kołobrzeg ściągnęły 3 i 6 Dywizja Piechoty Wojska Polskiego. Rankiem 08 marca 1945 polski 16 pułk piechoty dotarł do Bałtyku w rejonie Grzybowa odcinając miasto od zachodu. 16 i 18 pułk piechoty otrzymały rozkaz oczyszczenia miasta, jednak natarcie z zachodu poprzez otwarty i lekko podmokły teren załamało się w ogniu obrony oddziałów Volkssturmu. Po południu 18 pułk piechoty zdołał wedrzeć się wzdłuż ulicy Trzebiatowskiej aż do Kanału Drzewnego, ale kontratak batalionu alarmowego "Hempel" odrzucił Polaków na pozycje wyjściowe.
        09 marca 1945 roku oddziału 6 Dywizji Piechoty pomimo ponawianych ataków nie odniosły powodzenia. Niemiecka obrona skonsolidowała się a obrońcy uwierzyli we własne możliwości. Również atakująca wzdłuż szosy białogardzkiej 3 Dywizja Piechoty została powstrzymana po zajęciu zaledwie kilku budynków.
        Następnego dnia do przodu wysunął się 7 pułk piechoty, którego oddziały włamały się w niemiecką obronę w rejonie kościoła św. Jerzego i pobliskiego cmentarza. Pomimo zaciętych kontrataków nieprzyjaciela Polacy nie dali się wyprzeć z zajętych pozycji.
        11 marca 1945 7 pułk piechoty wsparty batalionem z 9 pułku piechoty powoli wgryzał się w obronę nieprzyjaciela w rejonie zajętym w poprzednich walkach. Do przodu powoli zaczęła też posuwać się 6 Dywizja Piechoty. Również 12 marca 1945 roku oddziały 6 Dywizji Piechoty poczyniły znaczne postępy. 7 pułk piechoty z kolei posunął się o kolejne 300 metrów w głąb centrum miasta. 272 Dywizja Strzelecka opanowała kompleks koszar przy ulicy Koszalińskiej.
        13 marca 1945 skierowano do walk o Kołobrzeg siły 4 Dywizji Piechoty, która wsparta czołgami IS-2 z 4 pułku czołgów ciężkich miała zluzować oddziały radzieckie.
        14 marca 1945 roku zdobyto "czerwone koszary" i opanowano znaczną część Wyspy Solnej. Oddziały 3 Dywizji Piechoty dotarły do centralnego placu miasta (dzisiejszy Plac 18 Marca). Następnego dnia walki trwają z niesłabnącą siłą. Oddziały wdzierającej się do centrum 3 Dywizji Piechoty kontratakowane są przez ściągnięty ze Świnoujścia batalion z 5 fortecznego pułku alarmowego (Kriegsmarine).
        16 marca 1945 impas przełamała na swym odcinku 4 Dywizja Piechoty posuwając się naprzód od wschodu. Nocą na 17 marca 1945 rozpoczęła się ewakuacja załogi Kołobrzegu. Cały dzień walki toczyły się w rejonie dworca kolejowego, toru wyścigów konnych i portu.
        18 marca 1945 oddziały Wojska Polskiego wkroczyły do opuszczonego przez Niemców portu. Bitwa o Kołobrzeg zakończyła się.